"ต้อยติ่ง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากคลองจั่น
เมื่อตอนที่ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ดิฉันเช่าหอพักอยู่กับเพื่อนชื่อต้อย ซึ่งเป็นคนต่างจังหวัดเหมือนกัน เคยได้ยินแม่ค้าแถวนั้นเล่าว่าหอพักผีดุ เพราะมีหนุ่มสาวฆ่าตัวตายหลายคนแล้ว ไม่รู้ว่าจะหลอกให้เรากลัวผีหรือเปล่า?
เรื่องเร้นลับเหนือธรรมชาติ พิสูจน์ด้วยวิทยาศาสตร์ไม่ได้นั้น ดิฉันรู้สึกเฉยๆ ค่ะ จะว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ กลัวหรือไม่กลัวก็ยังพูดไม่ได้เต็มปาก...ผีก็อยู่ส่วนผี คนก็อยู่ส่วนคน! วันๆ ก็มีปัญหาของตัวเองยุ่งยากพออยู่แล้ว ไหนจะเรื่องเรียน เรื่องค่าใช้จ่ายที่ทางบ้านส่งมาให้เดือนละครั้ง บางทียังมีปัญหากับเพื่อนฝูงอีกต่างหาก...
ไม่มีเวลาเทกแคร์ผีนะคะ ขอบอก!
อยู่หอมาตั้งหลายเดือนก็ยังไม่เคยถูกผีหลอกซักที ต้อยก็เหมือนกัน เธอพูดขำๆ ว่า...ผีคงไม่อยากยุ่งกับเราหรอก เพราะรู้ว่าเราไม่กลัวมัน ขืนมาหลอกแล้วเราทำเฉยๆ ผีมันก็กลัวหน้าแหก หมอไม่รับเย็บเป็นเหมือนกัน
ในที่สุดก็เจอเรื่องสยองขวัญเข้าจนได้! แต่ไม่ใช่เจอในหอพักนะคะ ดิฉันขอเล่าประสบการณ์ขนหัวลุกดังนี้ค่ะ
ที่แฟลตคลองจั่นใกล้ๆ กับหอพักเรา มีตลาดนัดคืนวันพฤหัสฯ กับวันอาทิตย์ พ่อค้าแม่ขายเขามากันตั้งแต่ตอนเย็นแล้วค่ะ พอใกล้ค่ำก็มีลูกค้าหนาตาขึ้นทุกที เลือกซื้อหาของกินของใช้เยอะแยะ ไม่ว่าปลาเผา หมูปิ้ง เนื้อเค็มกับข้าวเหนียว ลาบส้มตำ โรตี ขนมใส่น้ำแข็ง ผลไม้พวกกล้วยหอมกล้วยไข่ ส้มและมังคุด หอยแครงกับหอยแมลงภู่ลวก หัวหมูลวกจิ้มพริกน้ำส้ม น้ำพริกผักต่างๆ ทั้งสดและแห้งดูลานตาไปหมด
เสื้อผ้าถูกๆ มีทั้งใหม่และมือสอง เครื่องใช้ในครัว เครื่องสำอางราคาย่อมเยา...ไม่รู้ว่าของจริงหรือของปลอมกันแน่?
สบู่ ผงซักฟอก ยาสีฟัน แป้งทาตัว น้ำอบน้ำหอม ยาแก้สิวฝ้า ไวท์เท็นนิ่ง ยาแก้เบาหวาน ยาชักมดลูก แก้โรคกษัยไตพิการ ยาลดความอ้วน ยาเจริญอาหาร...สมุนไพรดองเหล้า พวกโด่ไม่รู้ล้ม พญาเสือโคร่ง ม้ากระทืบโรง ที่เชื่อว่าเป็นยาโป๊ววางขายแบกะดินก็มีค่ะ
ขนาดวิทยุ ไฟฉาย หวี ซองมือถือ หนังสือการ์ตูน...ซีดีทั้งหนังและเพลงก็ยังมี!
แหม! บอกกล่าวยืดยาวไปหน่อย แต่อยากให้เห็นภาพน่ะค่ะว่ามีของขายมากมายจริงๆ เรามักจะไปตลาดนัดตอนค่ำวันอาทิตย์ พวกสาวๆ นุ่งกางเกงขาสั้น สวมเสื้อเกาะอกก็มาเดินโชว์โฉมไม่ใช่น้อย แต่ดิฉันกับต้อยนุ่งยีนส์สวมเสื้อยืดหลวมๆ จะได้ไม่ตกเป็นเป้าสายตาใคร
ออกจากหอก่อนถึงตลาดนัด มีสะพานข้ามคลองที่เรือขุดลอกมักจะทำงานล่วงเวลา บางวันก็มีเด็กๆ เกาะราวสะพานหยุดดูเรือขุดลุกคลองทำงาน...เราซื้อของที่ตั้งใจไว้ก่อน ไม่ต้องเสียเวลาเดินดูนั่นดูนี่ เมื่อได้ของที่ต้องการก็กลับได้เลย
ค่ำวันอาทิตย์หนึ่งก็เจอดีเข้าอย่างจัง!
ขณะที่เราจะเดินข้ามสะพานนั่นเอง นอกจากเด็กๆ ที่วิ่งไปมาแล้ว ดิฉันเห็นผู้หญิงสาวคนหนึ่งสวมชุดนอนสีเหลืองยืนมองเหม่อไปที่เรือขุด ลมหนาวค่อนข้างแรงจนผมเผ้ากับชายผ้าปลิวไสว...แนบเนื้อน่าใจหายใจคว่ำ
เมื่อก้าวขึ้นสะพานก็ได้ยินเสียงเฮๆ ดังมาจากเรือขุดนั้น หันไปมองก็เห็นคนงานหนุ่มๆ กำลังจ้องมอง โบกไม้โบกมือมาที่ราวสะพาน เชื่อว่าเขาคงเห็นภาพชุดนอนบางๆ แนบเนื้อของเธอผู้นั้นเป็นแน่ เลยเฮฮากันตามประสาผู้ชาย...ว่าแต่เธอแต่งตัวโป๊ๆ ออกมาโชว์ทำไมก็ไม่รู้...ต้อยบอกเสียงดุๆ ว่า อย่ามองๆ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราสนใจ...
ดิฉันหันกลับ...แต่ไม่ปรากฏร่างของผู้หญิงในชุดนอนสีเหลืองนั่นแล้วค่ะ!
เอ...หายไปไหนเร็วจริง? ถามต้อยว่าเห็นหรือเปล่า เธอกลับย้อนถามว่าเห็นใคร? เล่นเอาดิฉันชักงง จะว่าตาฝาดก็ไม่ใช่แน่เพราะมองอยู่ตั้งนาน ขนาดเห็นผมเผ้ากับชุดนอนปลิวไสวก็แล้วกัน! จนกระทั่งลงสะพานจะเลี้ยวเข้าตลาดนัด...
ไม่ทราบว่ามีอะไรดลใจให้ดิฉันหันไปมองบนสะพานอีกครั้ง...คุณพระช่วย! ผู้หญิงคนนั้นกำลังหันมามองช้าๆ จนนัยน์ตาเราสบกัน...แล้วเธอก็เผยอยิ้มทีละนิดๆ จนเหยียดกว้างเต็มหน้า...
ม่านตาดิฉันพร่าพราย โลกทั้งโลกหมุนคว้าง สมองเหมือนจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ เท้าหลุดพื้นขณะร้องกรี๊ด...ต้อยหันมาคว้าแขนไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่ดิฉันจะล้มฟาดลงไป
ขอกลับหอค่ะ! หัวใจเต้นกระหน่ำเหมือนตีกลอง...ต้อยรู้เรื่องเข้าก็หน้าซีดขาว...เรามารู้ทีหลังว่าเคยมีผู้หญิงที่อยู่หอแถวนั้นโดนฆ่าหมกคลองในชุดนอน เวลาผ่านไปเกือบปีแล้วแต่วิญญาณเธอยังวนเวียนอยู่ที่เดิมค่ะ?!
ใบหนาด จาก นสพ.ข่าวสด
เรื่องผี
ตอบลบ